Madrid, aan een lange avenida, waar het verkeer onophoudelijk overheen raast, willekeurig claxonerend, daar zit op een bankje een oudere dame, met haar rug naar de stroom auto’s. Ze zit te lezen. Ze ziet er uit, zoals de Spaanse vrouwen er hier uitzien, altijd goed verzorgd, haren gekapt, tas, schoenen en sjaal zijn passend bij het ensemble. Niet zomaar iets uit de kast getrokken maar duidelijk bij elkaar uitgezocht, zoals ook de ringen, ketting en oorbellen. En wat nimmer ontbreekt is de wolk van parfum die ze om zich heen hebben. Ik mag dat wel, dat verzorgde, die aandacht voor zichzelf en het beeld waarmee ze de straat opgaan. Stijlvol vind ik ze, hoe ze met of zonder stok, voorovergebogen de trottoirs bevolken, deze oude Spaanse dames.
Zo ook deze vrouw, goudkleurige geföhnde en gekrulde haren, witte blouse, blauw vest en slanke rok tot over de knie, een lange gouden ketting valt over haar boezem en aan iedere hand een ring en armband. Ze leest in het boek dat open op haar schoot ligt. Schuin naast haar tegen de bank aan geparkeerd zit een oude man in een rolstoel, zijn haar is met glimmende gel achterover gekamd, onder zijn blauwe jasje draagt hij een grijs vest, waarvan het onderste knoopje is open gelaten. Zijn hoofd hangt voorover en tussen zijn kin en zijn borst zit een smetteloos witte servet geklemd.
Ik loop langs dit bankje met dit oudere echtpaar en mijn eerste gedachte is, hoe kun je hier met deze man zo rustig gaan zitten lezen, met al dat verkeer, die uitlaatgassen, de herrie. Ik heb er meteen een oordeel over en vind dat die vrouw het anders…. Mijn gedachte kan ik niet afmaken als ik verder kijk en zie.
De vrouw kijkt naar hem op en ze zegt iets tegen hem. Wat, dat kan ik niet verstaan, door een scherpe claxon van een langsrazende taxi. Het lijkt alsof ze samen in een bubbel zitten en niets van de omgeving opmerken. Met één hand veegt ze langzaam met een punt van het servet langs zijn mondhoeken en legt deze weer terug op zijn borst, ze strijkt het servet glad en met haar hand gaat ze langzaam over zijn onderarm naar beneden, ze trekt de deken die over zijn benen ligt iets hoger en laat dan haar hand even op zijn knie liggen, ze brengt haar mond dichterbij zijn oor en zegt nog wat. Dan pakt ze haar boek weer op en leest verder. Ik voel mijn ogen vochtig worden.
In dit ene moment zie ik een jarenlang huwelijk samenkomen, het ontroert me diep. Ondanks, en dankzij jarenlang samenzijn, delen, groeien, ergeren, liefde, kinderen, werk, familie, carrière, opbouwen en verliezen, op de dag dat het er op aankomt zit zij daar voor hem en met de tederheid van al die jaren liefde verzorgt ze haar man in zijn nadagen alsof het haar nieuwe liefde is.
Wil je meer lezen over mijn ervaringen tijdens mijn sabbatical? Lees verder op daphnefuchs.wordpress.com